شوية دردشة وكأنى اتحدث امام ذاتى..
زمان .. لما كنت معتمدة على بباه فى كل حياتى ومعنديش خبرة بالحياة والناس .. اول ما الاقى حد اخد جنب او بعد عنى كنت أجرى على بباه وانا كبيرة كده واعيط فى حضنه واحكى له .. كان دايما يقولى طيبة قلبك وأخلاقك اللى ربيتك عليها بتعمل لك مشاكل مع المجتمع المحيط بيكى لازم تقوى ومش مع كل حزن تبكى .. هم اللى خسروكى طالما ماشية على نفس المبادئ والتربية والوضوح اللى غرسته فيكى .... برضه رغم كلامه ده كنت من وراه افضل( ادعبس ) ورى الناس دول واروح لغاية عندهم علشان اعرف ليه زعلوا منى او بعدوا عنى ... طبعا كنت بسمع كلام مجاملة لطيف واصدقه وارجع اتعامل معاهم من جديد ...
بعد انتقال ابويا اتغيرت ... اتغيرت جدا .. بقيت بشوف نفس المواقف بتتكرر أمامى ولا بتهز ولا عاد يهمنى مين بعد ومين باقى مهما كانت صلتى به ولا عدت ببكى زى زمان.. تجمدت مشاعرى . . التغيير ده كان فى صالحى اصبح اعتمادى الأساسى على ربنا ثم على قوة عزيمتى وارادتى فى مواجهة المجتمع وخصوصا المجتمع المصرى الشرقى... احمد ربى ان وهبنى اب نادرا ما يتكرر فى عطفه وحنانه ورجولته وأدبه الجم .. احمد ربى ان اقترن اسمى بأسم هذا العظيم فى كل شيئ ... مازلت احيا بهداه ونهجه وكلى فخر انى تغيرت للافضل..
1
-2
